Hulp vragen is voor vele lastig. Je denkt dat je alles wel alleen kan want dat heb je altijd gedaan. Of misschien denk je dat het een teken van zwakte is om hulp te vragen, of dat je daardoor minder waard zou zijn.
Alles zelf kunnen is toch een teken van kracht? De hectiek van het dagelijks leven aan kunnen, alle ballen in de lucht houden, anders hoor je er niet bij. En dan komt het moment dat het allemaal wat veel wordt. Vraag je dan om hulp? Nee, want je wilt onafhankelijk zijn en blijven.
Ik zit midden in het 2e jaar van mijn opleiding, ik ben moeder van een dochter van (bijna) 4, ik werk vier dagen per week en ik ben bezig met het opzetten van mijn eigen (coach) praktijk. Ik ben sterk, krachtig en kan de hele wereld aan! Tot het moment dat mijn dochtertje ineens niet meer alleen naar bed wil, de strijd met mij aangaat, avonden en nachten achter elkaar, tot ik radeloos en uitgeput ben.
Geen idee meer wat ik moet doen, ik geef me er aan over. Op dat moment van overgave, herinner ik me dat ik een hele lieve vriendin heb waar ik helemaal tot rust kan komen, terwijl zij even voor ons zorgt.
Ik laat het onafhankelijk willen zijn en mijn autonomie even vieren en bel haar op om hulp te vragen. En wat denk je? Natuurlijk staat ze me graag bij! Eenmaal bij haar aangekomen geef ik de controle uit handen en dankbaar plof ik bij haar op de bank terwijl ik thuis kom bij mijzelf.