IK ben BOOS en het is MIJN boosheid!
Vandaag begon ik de les met een nieuw sportschema, pittig! Bij de een na laatste oefening speelt mijn knie blessure weer op. Godver nu kan ik die oefening niet doen. Even de oefening aanpassen, veerkrachtig zijn, je niet laten kennen zegt Ego. Dan de laatste oefening, de slamball. Ik word helemaal uit mijn hoofd gehaald en in mijn lijf gebracht. Ik moet er 15 a 20 doen en bij 10 ben ik doodop. Ik word boos, wat ik word kwaad, misschien zelfs wel woest!
Ik ben kwaad! Kwaad op mijn moeder! Kwaad omdat ze er niet was voor mij toen ik haar liefdevolle aandacht nodig had. In plaats daarvan was ik niet welkom bij haar. Werd ik vernederd en verbannen.
Is dit wat ik de afgelopen weken voelde maar niet wilde zien? Heb ik daarom vuur rode ogen, ogen die nu wel vuur kunnen spuwen. Er veranderd iets in mij voel ik, ik word groter, krachtiger. Mijn boosheid neemt toe. Moest ik dit onder ogen komen? Doen mijn ogen daarom zo ontzettend pijn en brand het, god mag weten wat het is maar ik ben woest!
Zo woest, dat ik nog 3 setjes die bal achter elkaar op de grond knal. Wat een kracht komt er vrij, kracht die opgesloten heeft gezeten, gevolgd door intens verdriet. Even verbijten tot ik in de auto zit en dan laat ik de pijn en het verdriet toe. Verdriet van het niet hebben van een moeder, geen veilige haven, geen holding. Wat ik graag had gewild is dat mijn moeder het vermogen had om onvoorwaardelijk van mij te houden en mij helemaal te accepteren, precies zoals ik ben. Dat ik had kunnen voelen dat ik goed genoeg ben, zowel in mijn donker als in mijn licht.
Ik huil, ik schreeuw en ik sla en laat de tranen vrij lopen totdat het laatste restje boosheid van vandaag getransformeerd wordt in een soort van rust. De stilte wordt voelbaar net als de leegte. Ik ben aangekomen in Zijn.