Vorige week heb ik 3 dagen extern op locatie doorgebracht voor mijn coach opleiding. 3 prachtige dagen met veel openheid, kwestbaarheden en ook moeilijkheden.
Ook ik kwam in mijn ramp terecht en voelde hoeveel ik al die jaren heb gedragen. De lasten van een pakezel die door het leven sjokt. Een deel van die lasten heb ik overboord gegooid en daarmee is een (kinds) deel van mij geheeld.
Een lange tijd heb ik doorgebracht in wat voor mij een veilige omgeving voelde, het dragen van van alles en nog wat, het continue aan staan, ook wel mijn schijnveiligheid genoemd. Het is tijd geworden om die “veilige” plek te verlaten. De stevigheid die ik eerst in mijn benen voelde om dit te “overleven” werd vervangen door een intense wiebeligheid. De schijnveiligheid viel weg. Ik kwam op een plek waar ik de ballast kon loslaten en mijzelf kon gaan dragen, midden in de ramp.
Het voelt alsof ik nieuwe benen kreeg. Vanuit de schijnveiligheid (comfortzone) naar een werkelijke veiligheid die nog super onveilig voelt. Als een hertje dat leert staan op haar eigen benen in deze wereld en tegelijkertijd nog wat schrikkerig is omdat ze deze nieuwe wereld niet kent. Niet wetende wat mij te wachten staat of wat er in dit bos allemaal gaat gebeuren. Helemaal overgeven aan die onwetendheid, het er helemaal laten zijn en vertrouwen op dat dit het juiste is.
Ik verzet met niet langer tegen het leven. Als een kleine Bambi spring ik zorgeloos door de wei met mijn nieuwe wiebelige benen en blijf trouw aan mijn waarheid.
Als je de stap durft te nemen, de pijn te voelen en je er aan over te geven, dan ben je werkelijk bereid om jezelf te worden en verder te groeien vanuit je essentie. Je weet immers dat die pijn tijdelijk is. Dan is er een herinnering geboren, een deel (weeskind) van jou is geheeld.